Start

Van Attigny naar Laveyron,

 420,5 km

Verslag 28 september 2003 t/m 16 oktober 2003

Nou ja, eerst maar even het drama in Chaumont. We kwamen er aan, kregen een prachtige kampeerplek in de tuin van de campitainaire, inclusief partytent en stoel en appels die zo van de bomen op ons en onze tent vielen. We gingen die avond uit eten en Paul at gevogelte, ik iets anders, en na een paar uur werd Paul ziek!! Gelukkig had de tuin een composthoop! De volgende dag was hij nog niet beter dus we bleven er. Een journalist kwam nog langs en er zou een "stukje" verschijnen in de "Haute Maine" Ondertussen werd Paul niet beter, dus ik liep 3km heen en terug naar de stad om medicijnen te halen (ik had de taxibus gemist!) Maar Paul werd alleen maar beroerder (de composthoop niet!) Tegen 10 zaterdagavond was hij zo ziek dat ik de hulp inriep van de dame in het restaurant waar we hadden gegeten. Ze leek op het gevogelte wat ze Paul hadden opgediend: een kip zonder kop want ze hielp mij niet!!
Toen riep ik de hulp van Engelsen in waarmee ik kennis had gemaakt: Dennis en Christine. Dennis stormde het restaurant binnen, zette de boel op z'n kop en binnen 5 min waren de pompiers et sapeurs er. (toch altijd gedacht dat dat de brandweerlui waren) de ambulance dus. Naar het ziekenhuis. Paul aan het infuus omdat uitdroging dreigde en alles werd onderzocht. Paul riep in paniek: "Ik heb vast kanker" maar nee. Het was wel ernstig, salmonellavergiftiging maar na 2 dagen goede verzorging was hij, afgeslankt (mooi joh!) weer terug in de tent. Nog 1 dag rust (het regende dus we gingen toch niet verder) en een leuke avond met een engels echtpaar en we gingen weer verder.

Het laatste gedeelte van het kanaal de la Marne a la Saône. We hadden berekend dat we de meeste km's zouden moeten lopen, want de biefs (= afstand tussen 2 sluizen) waren vaak minder dan 2 km en niet de moeite om te peddelen: 2km peddelen, 30min tijdrovende bezigheid om via een 7m hoge trap alles uit te laden en weer in te laden en de boel weer te water te laten. En soms lagen de sluizen zo dicht bij elkaar dat we maar gingen lopen met de kano.

Voorbij Foulain hoorden we van de sluismeester dat er een hollandse Spits aankwam. We wachtten vol spanning... Wilde hij ons meenemen? En dan door de tunnel (5km) van Langres? Ja hoor... De schipper, Theo Muusz en z'n Sengalese vrouw Nancy, gebood ons onze "zooi" aan boord te pleuren. We hebben een week aan boord van de "Benfica 4" doorgebracht en pas in Chalon zijn we met tranen in onze ogen weer in de kano gestapt. Zodra we in Marseillan zijn zal ik een verslag sturen over onze belevinissen op de spits "Benfica 4". Het was te bijzonder om dat nu in een paar zinnen te beschrijven.

Zie de blz.: 

We voeren de Saone af en zitten op de Rohne, waar fransen hun nationale sport beoefenen: vissen. Wanneer ik 2 van die vissers in een klein groen bootje zie, denk ik: "waar zullen die nou over praten? Ze vangen namelijk nooit wat!" "Heb jij al beet?" "Nee! Hoe is 't met je vrouw?" "goed. Wat eten jullie vanavond?" "Nou, geen vis..." En op de vraag die iedereen ons stelde toen we weggingen: "Hoe houden jullie 't uit met elkaar?!" Nou, goed dus! Het is een kwestie van goede afspraken maken en je eraan houden, maar zonder liefde voor elkaar redt je het niet!

En wij varen 't subtropische klimaat tegemoet naar een huis in Marseillan, de zon blijft voor ons wel schijnen!!

Liefs Paul en Marianne        Omhoog ]