Voorbereidingen

11 januari 2003

Onze voorbereidingen voor de grote reis zijn in volle gang.
De kano hadden we al, evenals waterdichte tonnen en zakken. Inmiddels hebben we een iets handigere tent gekocht: geen nylon, vanwege de condens, maar ëën van katoen en met uitbouwmogelijkheden. We kunnen b.v. alleen de slaaptent opzetten.(bij droog weer) en nog een stuk eraan  (bij regen) als we maar een nacht ergens staan. Wanneer we langer willen blijven op een plaats, danritsen we er gewoon een groot tentgedeelte tussen. Met onze extra anti-regen-tent (±4m x 2m) ervoorCreëren we een drie-kamertent!
Slaapzakken hebben we inmiddels ook gekocht. Ze zijn geschikt voor -10 graden, maar ja, we gaan niet naar Siberië! We gaan naar de Middellandse Zee.

De route is gepland, de meeste kaarten daarvoor hebben we al. Eigenlijk moeten we alleen nog wat zakelijke dingen regelen: verzekeringen, het verhuren van ons huis, pensioenpremies doorbetalen etc. Etc. is 't meeste werk! We hebben er zoveel zin in! Maar tegelijkertijd overvalt mij een soort paniekerig gevoel: ons huis achterlaten aan vremden? Onze kinderen? Jakkes. Ik zal ze maanden niet zien! Hoe zal het Eva vergaan als lerares wiskunde? En Suzanne? Die zit nu in Australië een jaar van haar leven te beleven. Jelmer en Cindy, die net hun start tot samenwonen doormaken. Joran en Renate die met vliegende vaart carrière maken. En dan Jytte en Dennis die samen hun huis omtoveren in een paleisje.
We zullen er veel van missen, maar ja: we nemen een mobieltje mee. (inderdaad: wij zullen als laatsten in Nederland er een aanschaffen: sterker nog, zo'n ding met internetmogelijkheden) Wat zal ik ze missen. Om nog maar niet te spreken over familie, vrienden en kennissen. Ik denk dat ik jankend op 13 juli in de kano stap. Maar... het idee van al die avonturen die ons te wachten staan... En gewoon weg van werk, stofzuigen, bedden opmaken, altijd weer die was. Wie weet wil ik na een paar maanden weer heel, heel erg graag terug, maar vooralsnog denk ik: nog maar zes maanden en dan stappen wij in onze Old Town Discovery 164 en varen in alle vrijheid onze "toekomst" tegemoet. Een tweede jeugd? Ik weet het niet, maar in ieder geval ga ik met de man met wie ik al bijna 17 jaar mijn leven deel de reis van mijn leven maken.

30 maart 2003,

Nog 15 weken, ongeveer 60 werkdagen voor Paul, iets minder voor mij, maar dan zijn we weg. De sponsors voor één Euro p.m. (soms meer) melden zich al aan voor de kano bij de koffie! We zijn er heel erg blij mee, bedankt allemaal. 
Onze kinderen bereiden zich ook voor... en ik vrees met grote vreze..
Want jaren geleden ging onze dochter Jytte op reis (een vanuit school geregelde trip naar Parijs). Al dagen van tevoren had zij ons, ietwat snibbig, gezegd: "En jullie zwaaien niet! Jullie zwaaien zo stom. Nooit geweten dat je ook nog stom kunt zwaaien, maar Paul en ik behoorden dus tot die idiote zwaaiers. We moesten plechtig beloven dat we dat dus niet deden. 
Beloofd is beloofd. We zwaaiden niet... alleen hadden wij wat borden bij ons waarop stond "Dag Jytte" en "Liefs"en "Kusje" en "Goede Reis!" Ze was toen 16 jaar. Ze heeft het ons inmiddels vergeven, maar toch. Ze neemt vast een spandoek mee waarop staat: "Vaarwel (blup, blup)" Dat laatste heeft natuurlijk betrekking op het feit dat ik niet kan zwemmen. En dat doet mij meteen denkeen aan onze eerste peddelcursus. De cursusleider begon met "Stap nooit in een kano als je niet kunt zwemmen." Öh, ik zit op de verkeerde cursus dacht ik... Ter geruststelling van bezorgde mensen: ik kan nog steeds niet zwemmen, maar slaan we om dan redt Paul mij voordat hij zich zorgen gaat maken over de bagage. (In zijn geval: het eten). Bovendien heeft zwemmen leren voor mij geen zin. Er mankeert iets aan mijn ene oor, want zodra ik onder water kom raak ik bewusteloos. Ik heb gelukkig een goed zwemvest. En we gaan nog oefenen in het zwembad.

Verder is er ook nog een heleboel te regelen: Verhuur van ons huis, wie vult volgend jaar ons belastingformulier in. Waar slaan we onze persoonlijke spullen op, wie wordt dirigent(e) worden van "De Kadeklinkers", (ons koor voor ingewijden), etc. etc.
Nog 15 weken. Via het internet hebben we veel contacten gelegd met kanovaarders. Velen willen het eerste stuk met ons meevaren. Dat lijkt mij enig!

25 mei 2003

Nog  49 dagen. 25 werkdagen voor Paul, voor mij iets minder, want per half juni heb ik ontslag genomen bij Connexxion, waar ik het laatste half jaar als chauffeuse gewerkt heb. Ik pas tot de grote vakantie op Rowan en Lowna. Wat zal ik die twee dames missen! Nog maar amper 10 weekenden waarvan diet weekend waarschijnlijk het rustigste was. Paul regelt de akelijke kant: ziektekostenverzekering en andere noodzakelijke dingen. Ik doe de huishoudelijke kant: waar slaan we wat op etc. En voor alle sponsors geven wij op zondag 29 juni van 14.00 uur tot 17.00 uur een afscheidsreceptie bij ons in huis. Geen cadeaux a.u.b. want wij hebben al spullen en we ggan toch weg. Een handdruk, zoen, goede raadgeving, een lied is genoeg.
Ons huis wordt bewoond door twee aardige mensen die een jaar onderdak zochten voordat ze een huis gaan kopen. 
Jytte zorgt vooor de post en de andere koinderen zetten onze berichten op de site.
We nemen geen laptop mee op reis, maar sturen de aanvullingen voor het logboek op per post. We schaffen een mobieltje aan voor het direct contact.
We hebben een centimeter aan de trap hangen waar we iedere dag een centimeter af knippen (ieder op zijn beurt, want anders komt er ruzie in de tent).
Allerlei gevoelens dringen zich aan ons op: hoe zal ons huis ons bevallen na een jaar weg te zijn geweest. Hoe zal het gaan met onze kinderen, onze driepotige kat Jan die nu ook al een oog kwijt is. Stel je voor dat... Nou, vul maar in. Gelukkig zien we geen beren in het bos. We zien wel en dat kan ook niet anders. We hebben gekozen voor dit avontuur en ongetwijfeld zullen wij problemen tegenkomen, maar die overwinnen we wel, zeker weten, want er is maar een ding belangrijk: onze liefde voor elkaar en voor iedereen die ons nabij is. 
Je bent alleen
jezelf
als je samen
kunt
tellen

Wij redden ons altijd wel

27 juni 2003

De centimeter aan de trap telt nog maar 16 streepjes!
Ons huis ontdaan van de meeste meubels
Nog maar twee keer dat de kinderen "thuis" komen eten. Paul nog maar 5 werkdagen en ik nog maar 5 keer op Rowan en Lowna passen.
Nog maar twee keer koorrepetitie met de "Kadeklinkers"  Alles wordt nog maar één keer en dan gaan we.
Soms gieren de zenuwen door m'n keel en dan denk ik: "Welke idioot heeft dit verzonnen. Een jaar weg! In een kano!
Maar dan...dan denk ik aan al het moois dat we zullen zien, de rust op het water en wie weet wat voor avonturen we zullen beleven.

Zondag 29 juni nemen we met een borrel afscheid van alle mensen die ons nabij staan. 16 Juli hebben de kinderen een verassingsdag gepland voor ons. Ik houd mijn hart vast, denkend aan al die streken die wij met ze uitgehaald hebben (zie b.v. verslag vaan 23-20-03) Paul kreeg een waterblauw overhemd toegestuurd met een brief waarop staat: "tot 6 juli" Geen van de kinderen wil uitleg geven! En ik maar vragen: "Paul een overhemd, wat moet ik dan aan? Of moet ik in mijn nakie?"
Zelfs Renate, onze schoondochter en flapuit wilde over de telefoon niets zeggen. Ze riep alleen maar: "Joran! Je moeder!" Maar ik ben slim: met Sinterklaas kwam ik er ook altijd achter wie wie had getrokken met de lootjes, dus ik houd hoop...één van de acht verspreekt zich wel, wedden?

Binnenkort (5 juli) komt er ook een artikel over onze megatocht in de Rijn & Gouwe van Maartje Bos. Nou ja, tot zondag 13 juli om 11 uur bij de Mallegasluis. Dan nemen wij afscheid, varen de sluis uit, steken op het midden van de Hollandsche IJssel nog drie keer de peddels omhoog, dan gaan we linksaf naar Haastrecht. Ik weet nu al dat ik zal huilen om alles wat ik achterlaat: kinderen, familie, vrienden, maar...huilen is dan te laat, want dan gaan Paul en ik het avontuur van ons leven tegemoet. Als ik morgen wakker word... nog maar 15 dagen.

Marianne

Dit domein is verstrekt door Cool Computer Networks B.V.